Telewizja satelitarna na morzu
Płyniesz przez Atlantyk. I nagle masz ochotę zobaczyć ostatni odcinek „Tańca z Gwiazdami” albo finał mundialu. Tylko jak tu ustawić antenę we właściwym kierunku, skoro jacht pędzi z prędkością 10 węzłów, a fala buja kadłubem na lewo i prawo?
Prawidłowe ustawienie anteny w warunkach nieustannego kołysania jachtu żaglowego lub motorowego to główny problem, nad którym głowią się konstruktorzy morskich anten satelitarnych. Niezakłócony odbiór sygnału telewizyjnego, nawet w najcięższych warunkach pogodowych, możliwy jest tylko przy zastosowaniu specjalistycznych urządzeń, które przez cały rejs „podążają” za satelitą emitującym sygnał telewizyjny. I nie są im straszne ani przechyły, ani nagłe zmiany kursu. Na przykład anteny firmy KVH (TracVision M3DX i TracVision C3) dzięki elektronicznej stabilizacji czaszy utrzymują pozycję dla danego satelity przy odchyleniach na poziomie 30 stopni w ciągu jednej sekundy.
Do odbioru satelitarnych programów telewizyjnych, radiowych oraz wszelkiego rodzaju danych cyfrowych z satelitów, stosuje się anteny, które posiadają lustro o kształcie wklęsłym. Potrzeba stosowania anten parabolicznych wynika z dużej odległości jaka dzieli satelitę od naszej anteny (orbita geostacjonarna znajduje się około 35786 km ponad równikiem).
Energia słoneczna to nie tylko światło, ale też ciepło, które jest w stanie sprawić doskonałą opaleniznę, zwłaszcza gdy jesteśmy na wodzie. Nie jest w stanie natomiast niczego zapalić, chyba że promienie słoneczne zostaną w jakiś sposób precyzyjnie skoncentrowane. Może to zrobić na przykład soczewka lub wklęsłe lustro. Wtedy precyzyjnie skoncentrowana energia jest tak duża, że w rejonach równika skoncentrowane promienie słoneczne stosuje się nawet w specjalnych piecach i grillach, a nawet w urządzeniach do spawania. Na podobnych zasadach działa antena satelitarna. Energia wysokiej częstotliwości przechwycona przez taką antenę jest natychmiast kierowana do ogniskowej, w której znajduje się element odbiorczy zwany konwerterem. Koncentracja energii określana jest jako zysk energetyczny anteny satelitarnej i podawana jest w jednostkach logarytmicznych (dBi).
Anteny tego typu, przystosowane do mobilnego odbioru telewizji, dźwięku oraz do łączności internetowej, kosztują od 2,5 tys. dolarów do 5,8 tys. dolarów (wspomniane modele firmy KVH). Dzięki zastosowaniu systemu elektronicznej stabilizacji czaszy obie anteny utrzymują właściwą pozycję dla danego satelity w każdych warunkach, niezależnie od warunków panujących na morzu. Anteny te posiadają także wbudowany dekoder DVB, który umożliwia skuteczną identyfikację wybranego satelity (Astra, Hotbird, Hispasat, Sirius 2 Nordic, Thor 2, Nilesat 101) niezależnie od naszego położenia na oceanie.
Pokładowe anteny satelitarne posiadają również możliwość zaprogramowania odbiornika dla wielu różnych satelitów telekomunikacyjnych, dzięki czemu jest możliwa szybka ich zmiana za jednym przyciśnięciem klawisza. Antena wtedy sama zajmuje się wyszukiwaniem właściwej pozycji.
Anteny są dobrze zabezpieczone przed wpływem warunków atmosferycznych. Obudowa jest odporna na niszczące działanie słonej wody, promieniowanie UV oraz uszkodzenia mechaniczne, które mogłyby powstać w wyniku uderzeń. Ważne jest także to, że mają stosunkowo niewielkie rozmiary (wysokość: 44 i 37 cm, waga: 8,6 i 15 kg). Instalacja nie jest skomplikowana, ale lepiej powierzyć ją fachowcom z profesjonalnego serwisu.
Na polskim rynku znajdziemy wiele profesjonalnych anten służących do odbioru telewizji satelitarnej. Firma Thrane & Thrane proponuje modele Sailor 60 i Sailor 90. Raymarine ma model 60 STV, 37 STV i 33 STV. Oprócz tego sporadycznie pojawiają się jeszcze urządzenia włoskiej firmy Glomex. Wadą wszystkich anten jest niestety dość wysoka cena. Dlatego montują je przeważnie posiadacze jachtów odbywających długie i dalekie rejsy pełnomorskie.
Przemysław Miller